«Ժառանգությունը» մնաց առանց ժառանգների: Այս արտահայտությունը, թերևս տեղին է Ժառանգություն կուսակցության համար, քանզի վերջին խմորումները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին, որ այս խմբակցությունը խորհրդարան է մտել, ոչ թե ժառանգությունով, այլ տարբեր կուսակցությունների զամբյուղով: Այսօր միայն Զարուհի Փոստանջյանն է «Ժառանգության» դեմքը մնացել, մնացյալները ոչ մի կապ չունեն ոչ այս կուսակցության գաղափարների, ոչ էլ գործունեության հետ: Նախկինում, երբ խմբակցությունում էին Լարիսա Ալավերդյանը, Ստեփան Սաֆարյանը, Արմեն Մարտիրոսյանը, մարդիկ փոքր-ինչ հանգիստ էին, որ մի երկու պատգամավոր կա` իրենց համար դոշ կտան, որ կուսակցությունը դեմք ուներ, փոքրիշատե գաղափարներ կային, ընտրազանգված ուներ: Սակայն Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մինչ օրս էլ չէր հասկացել, որ իրական դեմքերին նորերով փոխելով չէ, որ հարցեր են լուծվում: Եվ կարևորը երազում տեսած մտքերի իրականացումը չէ, այլ ընտրազանգվածի, յուրաքանչյուրի անհատի կողմից տրված ձայնի արդարացումն է: Վերջինս իր ամերիկյան իմիջով փորձեց ամերիկյան քայլ կատարել, սակայն, մոռանալով, որ Հայստանում է, ու այստեղ ամերիկյան ձևը չի անցնում:
Ու ի ՞նչ: Այսօր «Ժառանգությունը» մասնատված, ապագաղափարացված մի մարմին է, որը ո’չ գլուխ ունի, ո’չ ողնաշար: «Ազատ դեմոկրատներն» այդպես էլ չդարձան Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համար ողնաշար, և այդպես էլ չկարողացան միասին սարեր շրջել: Ի դեպ, երևի միայն Հովհաննիսյանը չէր նկատել, որ իր պատկերացրած սարերն այդպես էլ չեն շրջվելու «Ազատ դեմոկրատների» հետ: «Ժառանգության» կազմը մնաց Զարուհի Փոստանջյանը, Թևան Պողոսյանն ու Ռուբեն Հակոբյանը: Դե բոլորս էլ գիտենք, որ Հակոբյանը նախկին դաշնակցական է, եղել է նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախկին խոսնակը, այսինքն «բազմակուսակցական» է: Թևան Պողոսյանն էլ անկուսակցական է, Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնի (ՄԶՄԿ) նախագահն է, այսինքն «ժառանգության» հետ կրկին որևէ կապ չկա:
Եվ այս ամենի ֆոնի տակ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մտադիր է դառնալ «Ժառնագության» թեկնածուն, մի կուսակցության, որն այլևս անողնաշար է: Հետաքրքրիր է` ինչ հույսով է Հովհաննիսյանը դնելու իր թեկնածությունը նախագահական ընտրություններին: Ինչպե ՞ս կարող է նա ծառայել ժողովրդին, եթե նույնիսկ իր իսկ կուսակցության ներսում կատարվող խմորումները չի կարողանում լուծել: Չնայած իր թեկնածության առաջադրումն ասես երազանք լիներ, որին նա այդքան տարի փափագում էր, և որը վերջապես կիրականանա: Հավանաբար նրան նույնիսկ ձայները չեն հետաքրքրում, այլ առաջադրման երևույթը:
Ինչևէ, բոլորս էլ տեսնում ենք, որ եթե չկա գաղափար չկա նաև պայքար, այսօր հենց այս խնդրի առաջ է կանգնած «Ժառանգությունը»:
